او می گفت:

گریه بر حسین اعظم از زیارت است.

تمام انبیا و اولیاء، با تقرب به اباعبدالله، به خدا تقرب می جویند:

یا اباعبدالله انی اتقرب الی الله

و الی رسوله

و الی امیرالمؤمنین

و الی فاطمه

و الی الحسن

و الیک

بموالاتک و …..

پس نگویید: فلانی حسین زمان است

یا فلانی علی اصغر زمان است

یا فلانی علی اکبر زمان است

چون در روایت داریم:

لا یُقاسُ بِنا احدٌ

هیچکس قابل قیاس با ما نیست.

هر که حسین، اولاد و اصحاب او را

با افراد زمان خودش قیاس کند،

بدانید می خواهد گریه بر حسین را بگیرد.

امام زمان هم آمدند و همه جا قسط و عدل برقرار شد،

باز هم روضه حسین خوانده می شود.

حضرت زهرا در قیامت هم روضه سیدالشهداء را می خوانند.

حسین مال زمان نیست.

مگر توحید و خدا تعطیل می شود

که روضه حسین تعطیل شود؟

این محرم، ظهور توحید است.           

قلب امام زمان در مرتبه “شاهداً و مشهوداً”

جدای از حسین،

به خدا مرتبط نمی شود.

چرا ائمه انقدر برای حضرت زهرا عزیز هستند؟

چون گریه کننده بر حسین اند.

امام زمان برای حضرت زهرا عزیزند

چون صبح و ظهر و شب

بر حسین گریه می کنند.

حسین علیه السلام در روز عاشورا،

خدا را معرفی کرد

و خدا در روز عاشورا،

حسین را معرفی کرد.

رسول خدا فرمود:
حسین منّی و أنا مِن حسین

من که پیغمبرم، از حسینم.

اگر حسین نبود،

خلقت نبود.

He said

Don’t say: The Husayn of time

Husayn was unique

There is no parable for Husayn in all universe

All Imams are unique

No one is comparable to them

Crying for Husayn

is greater than his Ziarat (pilgrimage)

All Imams approach God

by love  of Husayn and crying for him

Zahra (as) loves Imams because

they cry for Husayn

Even when Mahdi (as) comes

and justice and equity is established

  shrine of Husayn will be erected

Until world lasts

crying for Husayn is erected

even in the day of gudgment

Husayn is not time-limited

In Ashura

Husayn (as) annouced God

and God, annoused Husayn

Ashura is the appearance

of monotheism

Husayn wasn’t martyred

for salat (prayer)

but he was Martyred to show God

Husayn is witnessing God 

and God is witnessing Husayn

If there was no Husayn

there was no creation

دومین جلسه تفسیر موضوعی قرآن کریم با حضور حجت الاسلام و المسلمین حجت الله رحمانی با موضوع معرفی و تاریخچه تفسیر موضوعی توسط کانون پژوهش مدرسه علمیه حضرت فاطمه محدثه سلام الله علیها اصفهان

در تاریخ 26 مهر 1395 از ساعت 9-7:30 صبح، دومین جلسه سلسله مباحث تفسیر موضوعی قرآن کریم” با حضور استاد محترمِ تفسیر تخصصی و تفسیر نهج البلاغه جامعه القرآن اصفهان و حافظ کل قرآن، حجت الاسلام، حجت الله رحمانی توسط کانون پژوهش مدرسه علمیه حضرت فاطمه محدثه سلام الله علیها اصفهان برگزار شد.

استاد محترم حجت الله رحمانی ضمن تبیین اقسام تفسیر (تفسیرترتیبی بر اساس مصحف فعلی، تفسیر ترتیبی بر اساس موضوع، تفسیر سوره ای و تفسیرموضوعی) بیان داشت: “تفسیر ترتیبی بر اساس مصحف"، طبق ترتیب سوَر قرآنی است که اکنون در دست ما است و “تفسیر ترتیبی بر اساس نزول” آن است که برخی معاصرین از جمله عبد الکریم بهجت قائل به آن هستند.

وی ضمن بیان فواید تفسیر ترتیبی بر اساس نزول، اظهار داشت: این نوع از تفسیر در فهم سیر تربیتی قرآن، آثار و برکات خاصی دارد. به عنوان مثال سوره ی بقره  هشتاد و هفتمین سوره ای است که بر پیامبر صلیه الله علیه و آله نازل شده است. در آیه ی  دوم این سوره آمده است: “لاریب فیه": هیچ شکی در قرآن نیست. این سوره از سوره های مدنی است. سوره هایی همچون یونس، هود، اسراء و طور که در آن دعوت به تحدی شده است، مکی اند و “لاریب فیه"  اشاره به  این مضمون دارد که  هیچ کس نمی تواند سوره ای همانند سوره های قرآن بیاورد، پس هیچ شکی در آن نیست.

وی در ادامه با بیان قسم سوم تفسیر افزود: در تفسیر سوره ای، متفکرانی همچون شهید مطهری (ره) در کتاب” آشنایی با قرآن"  در این راستا مشغول به تفسیر سور قرآن شدند.

حجت الاسلام رحمانی در ادامه بیان داشت: در تفسیر موضوعی قرآن کریم یک موضوع خاص از آیات سوره های مختلف،  بررسی می شود. دو گروه اخباریون و متدبران قرآن کریم با این روش موضوعی تفسیر، مخالف هستند.

وی ضمن بیان تاریخچه ی به وجود آمدن گروه اخباریون و تاکید بر مطالعه طلاب در زمینه نظرات و انتقادات آنان تصریح کرد: برخی اخباریون با استناد به حدیث “ضرب القرآن بالقرآن الا هلک” معتقد هستند تفسیر موضوعی قرآن کریم صحیح نیست.

استاد رحمانی در ادامه مبحث مخالفان تفسیر موضوعی قرآن کریم بیان داشت: گروه متدبران در قرآن کریم نیز معتقد هستند مبنای اصلی فهم قرآن، تدبر در سوره است؛ بدین معنا که هر آیه باید در همان سوره بررسی شود. منشا عقاید این گروه، روش تفسیری علامه محمد حسین طباطبایی (ره) و علی صفائی حائری  (ره) است.

در پایان این جلسه استاد رحمانی از طلاب محترم در خواست کرد:  هفته آتی پیرامون اثبات یا رد این دو گروه (اخباریون و متدبران ) تحقیقی ارائه دهند.

او می گفت:

هر چه داریم از خدا و ائمه است.

خودمان هم مال آن ها هستیم.

من مال خدا و امام زمانم. بچه، خانه و همه چیزم مال امام زمان است.

چقدر راحت می شویم که چیزی نداشته باشیم.

تمام بار حاصل از داشتن ها، از دوشمان برداشته می شود.

چقدر سبک می شویم!!

اگر نماز، روزه، گریه و مال، به پیشگاه خدا ببریم، همه را باید جواب گو باشیم.

چون می پرسند: نمازت را چگونه خواندی؟

همین طور هر چیز دیگری بیاوریم، از چگونگی آن سؤال خواهد شد و باید جواب بدهیم.

در حالی که ائمه خودشان جوابند.

محبت و اتصال به ائمه، خودش جواب است.

پس هیچی نبریم درِ خانه خدا.

همه را بنداز یک طرف.

بگویید هیچ نیاورده ام فقط محبت شما را دارم. اتصال به خدا و ائمه دارم.

این اتصال را همیشه داشته باشید.

این می شود “رجا".

هیچ ندارم ولی اتصال را دارم و امیدم به شماست.

اگر نماز و روزه ات را به رخ نکشی و بندازی دور، ائمه آن را می خرند و کاستی هایش را اصلاح می کنند.

ما فکر می کنیم حسنه ای داریم در صورتی که ممکن است در واقع سیئه باشد.

پس خیلی به کارهایت نناز.

اتصال به امام همه کارهای دست و پا شکسته مان را اصلاح می کند.

امام دریای بیکران است که اعمال ما را از کثراتِ وهم، خیال، کج فهمی و … اصلاح می کند.

فهممان درست می شود.

هنگام اتصال به امام، نور، گرما و نشاط می آید.

اما کسانی که به اعمال خود می نازند و به خودشان خیلی اعتبار می دهند، یک روز هم خسته و مأیوس می شوند.

پس چرا چیزی را که نیست (خودت) می خواهی هست کنی و

چیزی را که هست (امام زمان) می خواهی نیست کنی؟

همیشه در هستِ ولایت و نیستِ خودتان سیر کنید.

تمام عالَم وجود دارد می گوید: ما نیستیم، او هست.

پس چرا چیزی را که نیست، هست می کنید و چیزی را که هست، نیست می کنید؟

اگر برای کارهایمان اعتبار قائل نشویم، اصلا غم نمی آید.

چون برای فایده کار نمی کنید، برای اتصال کار می کنید.

همه چیز با اتصال درست می شود.

اتصال به دریا را که پیدا کنی، اصل دانش و دانشگاه را یافته ای.

تو چی هستی که برای خدا، حضرت زهرا، امام زمان و … قیافه بگیری؟

آب شوید و گِل شوید و هیچ اعتباری برای خودتان قائل نشوید.

هر چه بیشتر به عجز خودمان معرفت پیدا کنیم، عارف تریم.

عرفا حقیقت اشیاء را درک نکردند، بلکه عجز خودشان را درک کردند.

عرفا هر چه جلوتر رفتند، دیدند کوه بزرگ تر شد. یک قله را فتح کردند، چهار قله دیگر ظاهر شد.

تا عاجز شدند.

این عجز، عرفان است.

هر کاری کردند، دیدند نمی شود و عاجزند.

عجز، شکر و عرفان است.

حق خدا را چه کسی می تواند ادا کند؟

فقط ائمه می توانند این کار را بکنند!

He said

Everything we have, truly is God’s

God says: All things in sky and earth is mine

even ourselves

So we own nothing

This, in fact, is very good for us

because when someome has nothing, (he) she feels free

and is not worried for anything

God itself, protect his property

why should I be worried

Also, when we do somthing good, we shouldn,t get proud of that

  because we don,t really know if our act is completley good and right

and has no problems with it

In presence of God and Imam, don,t say 

I have done many good  or I have lots to be proud of

but say: I have done nothing to worth

Thus, God and Imam themselves correct and complete our acts

say: we are nothing and have nothing

but we love you

This is the only way of salvation

Imam is the channel

Hang to this channel

Don,t ever let it go

we should work and act just for the love of God and Imam

Not for anything else

So don,t trust yourself or your acts

but trust only in God and Imams

Imam is The Infinite Ocean that pures everything

when we link to the channel of IMAM

We get freed of all delusion, imaginary, crump and etc

  Every problem solves with linking to this channel

we should also discover our inabilities

This is the theosophy

when we find and undrestand things, discover that there are more to find

 Are things really the way we think

 We get to the point that understand: we are unable to surround everything as they are

So profess this inability

And let God and Imam do what they do

They are really doing things

so accept their plan

and be content and happy

This is the true way of hapiness

 کانون پژوهش مدرسه علمیه حضرت فاطمه محدثه سلام الله علیهای اصفهان برگزار کرد:

در تاریخ 12 مهر ماه 1395 (روز اول محرم 1348 هجری) در ساعت 8 تا 9:30، نشستی با عنوان “انگیزه دادن به طلاب جوان برای تفسیر موضوعی در قرآن کریم” با حضور استاد محترمِ تفسیر تخصصی و تفسیر نهج البلاغه جامعه القرآن اصفهان و حافظ کل قرآن، حجت الاسلام حجت الله رحمانی  برگزار شد.

در این نشست لزوم ترجمه صحیح قرآن در درجه اول، فهم صحیح آن در درجه دوم و پیاده کردن دستورات آن در متن زندگی در درجه سوم مورد بحث و گفتگو قرار گرفت.

او فرمود: این که قرآن برای زندگی دستور دارد، کاملا درست است. برای مثال قرآن می فرماید: “و ننزل من القرآن ما هو شفاء و رحمه للمؤمنین”. قرآن می فرماید من شفاء هستم. دوا ممکن است مدت ها طول بلکشد تا اثر کند و ممکن است اصلا اثر نکند اما شفاء یعنی سلامتی کامل.  پس در علاج بیماری های اخلاقی و غیره باید آن را در زندگی پیاده کرد. اگر دستورات قرآن در زندگی ها پیاده می شد، این همه مشکلات مختلف وجود نمی داشت.

ایشان گفتند: برای علاج بیماری های اخلاقی و جسمی و غیره سه شرط اساسی وجود دارد:

بیمار بپذیرد که بیمار است.
دکتر را قبول داشته باشد.
به نسخه دکتر عمل کند.
برای مثال کجای قرآن گفته است مهریه سنگین بگیرید؟ یا وقتی بچه ات دروغ می گوید با تندی با او برخورد کن؟ (حضرت یعقوب علیه السلام در جواب برادران یوسف که به دروغ گفتند یوسف را گرگ خورد، فرمود: من از خدا صبر در این مصیبت صبر و یاری می طلبم).

هم چنین گفتند: یکی از عناوین مقاله یا تحقیق پایانی می تواند این باشد: “امام حسین علیه السلام و یاران او در قرآن". برای این کار، تمام آیاتی را که امام حسین علیه السلام از لحظه خروج از مدینه تا بالای نیزه رفتن سر ایشان تلاوت فرمودند، را باید استخراج و آن ها را تفسیر و تحلیل کرد. برای مثال هنگام خروج از مدینه، اما علیه السلام این آیه را خواندند: “فخرج منها خائفا یترقب”. این آیه را حضرت موسی علیه السلام زمانی که شخصی را کشته بود و فهمید قرار است کشته شود در حالی که از مصر به مدین می رفت، تلاوت کرد. یعنی در  حالی که می ترسید و منتظر بود هر لحظه اتفاق بدی بیفتد.

 این آیه هم که سر امام حسین علیه السلام بالای نیزه تلاوت کرد: “ام حسبت اصحاب الکهف و الرقیم کانوا من آیاتنا عجبا” حقایقی را آشکار می کند؛ چرا اصحاب کهف از زندگی شان آواره شدند؟ برای حفظ دینشان. امام حسین علیه السلام کارش عجیب تر است چون برای حفظ دین بشریت قیام کرد نه فقط دین خودش.

مثال دیگر برای تحقیق در قرآن: آیا  روضه خوانی سند قرآنی دارد؟ هشت آیه اول سوره بروج را ببینید. گروهی از مسیحی ها رد می شدند که یک عده یهودی از آن ها تفتیش عقیده کردند و گفتند نباید مسیحی باشید و باید کشته شوید. گودالی کندند و در آن هیزم ریختند و یکی یکی این مسیحیان را در آن آتش می انداختند و می خندیدند. خدا می گوید: مرگ بر اصحاب اخدود که این کار را کردند. این روضه خوانی قرآنی است.

این مسیحی ها به خاطر دینشان سختی کشیدند و جرمشان دین داری شان بود.

در روضه خوانی، جزئیات را می گوییم و گریه می کنیم؛ قرآن هم همین کار را کرده است.