با نام خدا

در آیه ای از قرآن می خوانیم که:

” و مِن آیاته اَن خلقَ لکم من انفسکم ازواجاً لتسکنوا الیها و جعل بینکم مودةً و رحمةً “

در این آیه مخاطب مردها هستند یا هم زنان و هم مردان؟

به آیه ی دیگر دقت کنید:

” هو الذی خلقکم منِ نفسٍ واحدةٍ و جعل منها زوجها لیسکنَ الیها فلمّا…..". (اعراف/189)

با استفاده از آیه ی اعراف، می فهمیم که ضمیر"کم” در آیه ی  اول به مردان بر می گردد.

پس هدف از ازدواج در مرد، آرامش است.

اما زن، هدفش از ازدواج، کسب پشتوانه است. زن ها آرامش نمی خواهند، گرچه نتیجه ی پشتوانه دادن، آرامش خواهد بود.

زن= منبع آرامش            مرد= محتاج شدید به آرامش

زن باید آرامش بدهد و مرد موظف است پشتوانه کند.

مرد سر پا می ایستد تا پشتیبانی زن کند(الرجالُ قوّامون علی النساء).

یکی به جای مادر، همیشه باید قربان صدقه ی مرد برود تا سر پا باشد!!(مرد نباید بخوابد در حالی که از زنش ناراضی است).

دیده اید دخترها خیلی بابایی اند، چون بابا پشتوانه است. این را نسبت به شوهرش هم باید احساس کند.

اگر این درست شد، زن دیگر طلبکارانه محبت نمی کند.

مادر چطور قربان صدقه ی بچه اش می رود و بی حساب عشق می ورزد، به شوهر هم حساب نشده عشق بورز.

وقتی مرد به آرامش رسید، آن وقت بین شما موّدت و رحمت ایجاد می شود.

یک نمونه از پشتیبانی مرد، دادن مهریه است(پشتوانه ی اقتصادی) و این مهریه را باید مثل عسل تقدیم کند(نحلةً)

زن که تأمین شود آرامش می دهد!!

دوره تخصصی: حجت الله رحمانی

به نام خدا

  أَوْ يَأْخُذَهُمْ في تَقَلُّبِهِمْ   فَمَا هُم بِمُعْجِزِينَ‏.

                   (نحل/46)

ترجمه:

به نام خدا

  أَ فَأَمِنَ الَّذِينَ مَكَرُوا السيِّئَاتِ أَن يخْسِف اللَّهُ بهِمُ الأَرْض           

             أَوْ يَأْتِيَهُمُ الْعَذَاب مِنْ حَيْث لا يَشعُرُونَ‏.   (نحل/45)

ترجمه:

پس آيا کسانی که  تمام زشتی ها را تدبير کردند، از اينکه  خدا در زمين فرو بَرَدِشان (تا به کلی محو شوند)يا آنچه را که موافق طبع کدرشان است به طور مستمر (عذاب)، از جايی که ادراک دقيقش نمی کنند(ناگهانی)، به راحتی برسرشان  بفرستد، اطمينان يافتند!!

با نام خدا

نظر خود را در باره ی این ترجمه از آِه ی 44 سوره نحل برای ما بفرسید.

“بِالْبَيِّنَتِ وَ الزُّبُر ِوَ أَنزَلْنَا إِلَيْك الذِّكرَ  لِتُبَينَ لِلنَّاسِ مَا نُزِّلَ إِلَيهِمْ  وَ لَعَلَّهُمْ يَتَفَكَّرُون“َ. ‏(نحل/44)

ترجمه:

(ما رسولان را) با ادله روشن(دلالت کننده برحقانيت رسالت ) و کتاب های نازله(بر ايشان فرستادیم)، و ما به سوی تو، قرآن را يک دفعه فرستادیم تا برای همه افراد بشر، آنچه را به تدریج به سويشان فرستاده شد، توضیح دهی، و شايدمردم(در زندگی توبينديشند(تا بفهمندآنچه را آورده ای، حق و از طرف خدا بوده است).   

با نام خدا

“وقالوا لو کنا نسمع او نعقل ما کنا فی اصحاب السعیر”(ملک/11)

این آیه ضمن بیان سرنوشت وحشتناک دوزخیان، بر علت اصلی بدبختی آنها انگشت می گذارد و می گوید: خداوند از يک سو گوش شنوا، عقل و هوش داده و از سوی دیگر پیامبرانش را با دلایل روشن فرستاده است. اگر این دو با هم ضمیمه شوند، سعادت انسان تأمین است؛ ولی هنگامی که انسان با گوش خود نمی شنود و با چشم خود نمی بیند و با عقل خود نمی اندیشد، اگر تمام پیامبران الهی و کتب آسمانی به سراغ او آيند، اثری ندارد. در روايتی از امیرالمؤمنین علی عليه السلام آمده است:” جبرئیل بر آدم علیه السلام نازل شد و گفت: من مأمورم که تو را میان يکی ازاين سه موهبت مخیر کنم تا يکی را برگزینی و آن دو را رها کنی. آدم گفت: آنها چیست؟ جبرئیل در پاسخ گفت: عقل، حیا و دین. آدم گفت: من عقل را برگزیدم، جبرئیل به حیاو دین گفت: او را رها کنید. گفتند:ما مأموریم همه جا با عقل باشیم و از آن جدا نشویم. جبرئیل گفت:حال که چنین است، به مأموریت خود عمل کنیدو سپس به آسمان صعود کرد.” این لطیف ترین تعبیر درباره ی عقل و خرد و نسبت آن با حیا و دین است. اگر عقل از دین جدا گردد، با اندک چیزی بر باد می رود يا به انحراف کشیده می شود؛ همچنین حیا که مانع انسان از ارتکاب گناهان است نیز از ثمرات  و نتایج عقل و خرد است.

منبع: قرآن حکیم(آيت الله مکارم شیرازی)