ام عمرو شیر زنی که شوهر و پسرش در کربلا شهید شدند.

عمرو بن جناده نوجوانی نابالغ بود که قبل از او پدرش شهید شده بود.

مادرش زنی بود که از سرچشمه ایمان سیراب گردیده بود و دلی سرشار از ثبات و اطمینان داشت

با وجود این که شوهرش به شهادت رسیده بود هنوز هم عطش ایثار و جانفشانی اش فروکش نکرده بود.

به پسرش گفت: فورا حرکت کن و در برابر حسین فرزند رسول خدا با دشمن بجنگ. تا کشته شوی.

پسر گفت: مادر جان کوتاهی نخواهم کرد. او که شایسته شهادت شده بود، به میدان رفت، رجز خواند و با ایمان جنگید.

دشمن سرش را برید و به طرف خیمه انداخت. مادرش مثل ام وهب سر بریده عزیزش را برداشت و گفت: احسنت یا قره عینی.

سپس او را به سمت دشمن پرتاب کرد.

ام عمرو نیز رجز خواند و بر دشمن حمله کرد و دو تن از دشمن را کشت تا این که امام او را به خیمه  بازگرداندند.

منبع: زنان در نهضت عاشوره، ملیحه خادری، ص 13.