بسم الله الرحمن الرحیم

سؤال  دو قسمتی است:

1) از آنجا که چينش قرآن خدايی است، و خدا و قرآن هر دو حکيم هستند، چرا پس از 14 آيه ی انفاق، خدا در باره ی ربا صحبت می کند؟ به عبارت ديگر، ارتباط انفاق و ربا چگونه است که ربا را بعد از انفاق، ذکر می کند؟يا چه فايده ای برای ما دارد که اين همه،  خدا، با تفصيل، انفاق را شرح دهد و سپس، از ربا صحبت کند؟

2) وسط آيات انفاق، يعنی آيه ی 269، خدا درباره فرزانگی و حکمت، صحبت می کند. چرا حکمت، در وسط آیات انفاق آمده است؟ به عبارت ديگر، ربط انفاق و حکمت چیست؟

جواب:

 1) وقتی  فرهنگ انفاق در جامعه رشد کند، ربا می خشکد. انفاق می کنی و در برابرش چیزی نمی خواهی. اگر این تفکر ایجاد شد، هر گاه  به کسی بگوییم یک میلیون تومان بده و شش ماه دیگر آن را پس بگیر، راحت می دهد و در نتیجه، زمینه ربا می خشکد!

2) یکی از راه های حکیم شدن، انفاق کردن است. می خواهی عاقل بشی، حکیم بشی، انفاق کن، چون محبت شما را به مال و دنیا کم می کند. در نتیجه، علاقه به آخرت زیاد می شود و در اثر ارتباط  با فقیران، زمینه تشکر فراهم می شود.