اهمیت مراجع
حقيقتاً هر كس كه واقع بين باشد و انصاف هم داشته باشد و تاريخچه انقلاب را هم خوب مطالعه كرده باشد، يقين پيدا ميكند كه اگر مسئله مرجعيت نبود، انقلاب پيروز نميشد. همان طور كه قبل از انقلاب اسلامي هم، جنبشهايي در كشور ما روي دادند كه به علت عدم رهبري آن توسط مرجعيت، ناكام ماندند دليلش هم اين است كه اكثريت قريب به اتفاق مردم ما مسلمانند و وقتي حكم مرجعي صادر ميشود، تا آخرين نفس و حتي تا پاي جان در اين راه تلاش ميكنند. عناصر و جرياناتي كه مذهبي نيستند، ميگويند ما به دنبال يك رشته اهداف سياسي هستيم و دليلي ندارد كه جانمان را به خطر بيندازيم. فداكاري كنيم و كشته بشويم. ولي مردم متدين به دليل نفوذ حكم مرجعيت، تا به آخر ميايستند. لذا يقين داشته باشيد در عصر روز 21 بهمن كه شاه به مأموران خود دستور داد كه حكومت نظامي برقرار كنند و هر كسي را كه در خيابان ديدند با تير بزنند،
اگر حكم مرجعيت در ميان نبود، مثل بسياري از كشورهاي دنيا، نظاميها موفق ميشدند.
اين مرجعيت امام بود كه وقتي فرمان دادند به خيابانها بريزيد و اگر شهيد بشويد در پيشگاه خدا مأجور هستيد، مردم لحظهاي ترديد نكردند. در چنين لحظهاي جز مرجعيت، كسي نميتوانست چنين فرماني بدهد و اين گونه هم اجرا شود.
بروز ديگر اين قدرت در مقطع جنگ تحميلي بود. اگر مرجعيت و اعتقادات مذهبي و به قول آنها، مناسبات مقلدي و مقلد نبود، اين حضور با شكوه وجود نداشت و دشمن پيش ميآمد و همه جا را ميگرفت. اگر نهادي به نام بسيج پيدا شد، مولود مرجعيت است. بنابراين اين گونه نيست كه مراجع و پيروان آنها انقلاب را مصادره كرده باشند، بلكه اساسا عناصر اصلي انقلاب، مرجعيت و وفاداران مرجعيت بودند. اين مسئلهاي است كه حتي دشمنان انقلاب هم آن را تصديق ميكنند، بنابراين اگر روشنفكران، به ويژه طيف غيرمذهبي آنها، خودشان تنها بودند، ما امروز به يقين وضع ديگري داشتيم و به اين تحول عجيب نميرسيديم. در مسئله حزب الله جنوب لبنان، به يقين ارتش اسرائيل قوي تر از تمام ارتشهاي كشور اسلامي و عربي و همسايههاي خود است، اما چيزي كه سبب موفقيت حزبالله شد، رابطه با مرجعيت و ايمان مذهبي مردم و دستور گرفتن از مرجع براي مقاومت بود. و يا مثلا در جريان اشغال عراق، اگر حضور و نقش آفريني هوشمندانه آيت الله العظمي سيستاني نبود، آمريكاييها چيزي از كيان و هويت آن ملت باقي نگذاشته بودند. انكار اين مسائل در واقع انكار بديهيات است.
از سخنان آیت الله مکارم شیرازی(www.nimghaarn.ir)