گویا تو را غریب می بینم، غریبی که نه عباس دارد که مرگش

و نه حبیبی که زندگی اش به فرمان مولای اوست

نه کودکی که بر غم هایی که از مولایش به او می رسد، مسرور باشد و بی تاب جام شوکران

و نه دختر خردسالی که از حادثه ای که بر مولایش گذشته بمیرد

و افسوس که نه خواهری که فرماندهی لشکرت را به عهده گیرد

و شانه هایش استوار از غم ها و دردهایت باشد.

مرا به جای همه آنها پذیرا باش چشمانم از اکنون فرش قدوم نورانی توست.

الهی برایت آن شوم که مشتاق دیدارم باشی

که در میان جمعیت سر بگردانی و به دنبال بنده کمترین باشی.

و می دانی و بدانم که منتظرم هستی

هر جا باشم به نزدت بیایم.

ادامه دارد