او می‌گفت:

اسم اعظم همان است که انسان مضطرّ آن را می خواند

 و به اجابت می‌رسد.

همیشه هم نزد یک نفر نیست.

ممکن است موقت به کسی داده شود.

(به اضطرار و به شدت فقر ذاتی‌اش).

آن ها که دائم در اضطرارند، دائم اسم اعظم را دارند.

اسم اعظم، فضیلتی بر اسماء دیگر ندارد.

یعنی اسم صغری برای خداوند متعال نیست که اسم اعظمی باشد.

باید به حقیقت اسماء الهی پی برد و با حقیقت خواند.

چه اسمی از اسم حسین علیه السلام بزرگ‌تر:

نحن و الله اسماء الحسنی

آن هایی که همیشه با امام حسیبن علیه السلام درمعیت هستند،

با اسم اعظم همنشینند:

“و ثبت لی قدم صدق عندک مع الحسین”

با معیتِ اسم اعظم، می شود به مقام عندیت رسید که همان مقعد صدق است.

“فی مَقعدِ صِدقٍ عِندَ مَلیکٍ مُقتَدِر”

اصلا

معیت با امام حسین علیه السلام، عین عندیت است.

آیا ملیک مقتدر غیر از امام حسین علیه السلام است؟!