او می گفت:

گریه بر حسین اعظم از زیارت است.

تمام انبیا و اولیاء، با تقرب به اباعبدالله، به خدا تقرب می جویند:

یا اباعبدالله انی اتقرب الی الله

و الی رسوله

و الی امیرالمؤمنین

و الی فاطمه

و الی الحسن

و الیک

بموالاتک و …..

پس نگویید: فلانی حسین زمان است

یا فلانی علی اصغر زمان است

یا فلانی علی اکبر زمان است

چون در روایت داریم:

لا یُقاسُ بِنا احدٌ

هیچکس قابل قیاس با ما نیست.

هر که حسین، اولاد و اصحاب او را

با افراد زمان خودش قیاس کند،

بدانید می خواهد گریه بر حسین را بگیرد.

امام زمان هم آمدند و همه جا قسط و عدل برقرار شد،

باز هم روضه حسین خوانده می شود.

حضرت زهرا در قیامت هم روضه سیدالشهداء را می خوانند.

حسین مال زمان نیست.

مگر توحید و خدا تعطیل می شود

که روضه حسین تعطیل شود؟

این محرم، ظهور توحید است.           

قلب امام زمان در مرتبه “شاهداً و مشهوداً”

جدای از حسین،

به خدا مرتبط نمی شود.

چرا ائمه انقدر برای حضرت زهرا عزیز هستند؟

چون گریه کننده بر حسین اند.

امام زمان برای حضرت زهرا عزیزند

چون صبح و ظهر و شب

بر حسین گریه می کنند.

حسین علیه السلام در روز عاشورا،

خدا را معرفی کرد

و خدا در روز عاشورا،

حسین را معرفی کرد.

رسول خدا فرمود:
حسین منّی و أنا مِن حسین

من که پیغمبرم، از حسینم.

اگر حسین نبود،

خلقت نبود.

He said

Don’t say: The Husayn of time

Husayn was unique

There is no parable for Husayn in all universe

All Imams are unique

No one is comparable to them

Crying for Husayn

is greater than his Ziarat (pilgrimage)

All Imams approach God

by love  of Husayn and crying for him

Zahra (as) loves Imams because

they cry for Husayn

Even when Mahdi (as) comes

and justice and equity is established

  shrine of Husayn will be erected

Until world lasts

crying for Husayn is erected

even in the day of gudgment

Husayn is not time-limited

In Ashura

Husayn (as) annouced God

and God, annoused Husayn

Ashura is the appearance

of monotheism

Husayn wasn’t martyred

for salat (prayer)

but he was Martyred to show God

Husayn is witnessing God 

and God is witnessing Husayn

If there was no Husayn

there was no creation

او می گفت:

هر چه داریم از خدا و ائمه است.

خودمان هم مال آن ها هستیم.

من مال خدا و امام زمانم. بچه، خانه و همه چیزم مال امام زمان است.

چقدر راحت می شویم که چیزی نداشته باشیم.

تمام بار حاصل از داشتن ها، از دوشمان برداشته می شود.

چقدر سبک می شویم!!

اگر نماز، روزه، گریه و مال، به پیشگاه خدا ببریم، همه را باید جواب گو باشیم.

چون می پرسند: نمازت را چگونه خواندی؟

همین طور هر چیز دیگری بیاوریم، از چگونگی آن سؤال خواهد شد و باید جواب بدهیم.

در حالی که ائمه خودشان جوابند.

محبت و اتصال به ائمه، خودش جواب است.

پس هیچی نبریم درِ خانه خدا.

همه را بنداز یک طرف.

بگویید هیچ نیاورده ام فقط محبت شما را دارم. اتصال به خدا و ائمه دارم.

این اتصال را همیشه داشته باشید.

این می شود “رجا".

هیچ ندارم ولی اتصال را دارم و امیدم به شماست.

اگر نماز و روزه ات را به رخ نکشی و بندازی دور، ائمه آن را می خرند و کاستی هایش را اصلاح می کنند.

ما فکر می کنیم حسنه ای داریم در صورتی که ممکن است در واقع سیئه باشد.

پس خیلی به کارهایت نناز.

اتصال به امام همه کارهای دست و پا شکسته مان را اصلاح می کند.

امام دریای بیکران است که اعمال ما را از کثراتِ وهم، خیال، کج فهمی و … اصلاح می کند.

فهممان درست می شود.

هنگام اتصال به امام، نور، گرما و نشاط می آید.

اما کسانی که به اعمال خود می نازند و به خودشان خیلی اعتبار می دهند، یک روز هم خسته و مأیوس می شوند.

پس چرا چیزی را که نیست (خودت) می خواهی هست کنی و

چیزی را که هست (امام زمان) می خواهی نیست کنی؟

همیشه در هستِ ولایت و نیستِ خودتان سیر کنید.

تمام عالَم وجود دارد می گوید: ما نیستیم، او هست.

پس چرا چیزی را که نیست، هست می کنید و چیزی را که هست، نیست می کنید؟

اگر برای کارهایمان اعتبار قائل نشویم، اصلا غم نمی آید.

چون برای فایده کار نمی کنید، برای اتصال کار می کنید.

همه چیز با اتصال درست می شود.

اتصال به دریا را که پیدا کنی، اصل دانش و دانشگاه را یافته ای.

تو چی هستی که برای خدا، حضرت زهرا، امام زمان و … قیافه بگیری؟

آب شوید و گِل شوید و هیچ اعتباری برای خودتان قائل نشوید.

هر چه بیشتر به عجز خودمان معرفت پیدا کنیم، عارف تریم.

عرفا حقیقت اشیاء را درک نکردند، بلکه عجز خودشان را درک کردند.

عرفا هر چه جلوتر رفتند، دیدند کوه بزرگ تر شد. یک قله را فتح کردند، چهار قله دیگر ظاهر شد.

تا عاجز شدند.

این عجز، عرفان است.

هر کاری کردند، دیدند نمی شود و عاجزند.

عجز، شکر و عرفان است.

حق خدا را چه کسی می تواند ادا کند؟

فقط ائمه می توانند این کار را بکنند!

He said

Everything we have, truly is God’s

God says: All things in sky and earth is mine

even ourselves

So we own nothing

This, in fact, is very good for us

because when someome has nothing, (he) she feels free

and is not worried for anything

God itself, protect his property

why should I be worried

Also, when we do somthing good, we shouldn,t get proud of that

  because we don,t really know if our act is completley good and right

and has no problems with it

In presence of God and Imam, don,t say 

I have done many good  or I have lots to be proud of

but say: I have done nothing to worth

Thus, God and Imam themselves correct and complete our acts

say: we are nothing and have nothing

but we love you

This is the only way of salvation

Imam is the channel

Hang to this channel

Don,t ever let it go

we should work and act just for the love of God and Imam

Not for anything else

So don,t trust yourself or your acts

but trust only in God and Imams

Imam is The Infinite Ocean that pures everything

when we link to the channel of IMAM

We get freed of all delusion, imaginary, crump and etc

  Every problem solves with linking to this channel

we should also discover our inabilities

This is the theosophy

when we find and undrestand things, discover that there are more to find

 Are things really the way we think

 We get to the point that understand: we are unable to surround everything as they are

So profess this inability

And let God and Imam do what they do

They are really doing things

so accept their plan

and be content and happy

This is the true way of hapiness

او می گفت:

در جلسه ای که قرآن خوانده می شود،

آیا همه باید دقیق گوش دهند یا همه با قاری تکرار کنند؟

فکر کنم این که خدا گفته که وقتی قرآن خوانده می شود “فاستمعوا و انصتوا”

به این معنی است که سمع کنید و سمع را ظاهر کنید. یعنی به دقت گوش دهید و درست گوش دهید:

“لعلکم ترحمون".

خیلی ازمشکلات امروز  از درست گوش ندادن است.

دیده ام کسانی را که اصلا حرف طرف مقابل را نمی شنوند.

یعنی هر چه هم با آن ها حرف بزنی، اصلا نمی شنوند و در افکار و تفکرات خودشان غوطه ورند.

این یک مشکل روانی است که نتوانیم درست گوش دهیم

چون غرق در توهمات خود هستیم یا غرق در عجب و …. خودیم.

به هر حال در خودمان گیر کرده ایم.

عاشق خدا که باشیم، خودمان را فراموش می کنیم و رو به خدا می گوییم:

دوستت دارم.

در این صورت کامل، گوش به کلام خدا خواهیم داد.

اگر درست گوش ندهیم، به آن کلام خیانت کرده ایم.

کمال کلام، به سمع مستمع است وگرنه کلام، به کمال نمی رسد.

هر وقت خبری را به ما می دهند، باید گوش دهیم یا خبر را تکرار کنیم؟

پس باید به قرآن یا حدیث کساء گوش داد و خوب هم گوش داد.

با وجود و قلبتان حدیث کساء را ببینید نه با زبان.

همه موجودات، تسبیح خدا را می کنند.

                                                        ما سمیعیم و بصیریم و خوشیم

با شما نامحرمان ما خامشیم  

با حسن ظن نسبت به خدای خودت و رضایت از آن چه برای تو خواسته است،

می توانی با صبر و استواری در راه او قدم برداری و مأیوس و خسته نشوی.

منبع: حاج اسماعیل دولابی

عمان سامانی:

سرّی اندر گوش هر یک، باز گفت                  باز گفت: این راز را باید نهفت

با مخالف، پرده دیگرگون زنید       با منافق، نعل را وارون زنید

خوش ببینید از یسار و از یمین                    ز آنکه دزدانند ما را در کمین

بی خبر، زین ره نگردد تا خبر         ای رفیقان، پا نهید آهسته تر

پای ما را نی اثر باشد نه جای                  هر که نقش پای دارد، گو میای

کس مبادا ره بدین مستی برد      پی بدین مطلب، به تردستی برد

در کف نامحرم افتد، راز ما                   بشنود گوش خران، آواز ما

راز عارف بر لب عام اوفتد       طشت اهل مهنی از بام اوفتد

عارفان را قصه با عامی کشد                کار اهل دل به بدنامی کشد

این وصیت کرد با اصحاب خویش    تا به کلی پرده برگیرد ز پیش

گفتشان کی سر خوشان می پرست         خورده می از جام ساقی الست:

اینک آن ساقی به کف ساقی منم             جمله اشیا فانی و، باقی منم

در فنای من شما هم، باقئید                    مژده ای مستان که مست ساقئید

منبع: گنجینه اسرار، عمان سامانی، ص 75.