“هل من ناصر ینصرنی؟!”

گفتیم، رو به کشته ها کرد و این گفت، اما کشته ها جان نداشتند جوابش دهند

بعد گریستیم.

حسین، کفاره گناهانمان شد.

چون مسیح.

راه را همانجا اشتباه رفتیم.

مسیح یعنی زنده

و حسین با کلمه “ثار” عجین، یعنی زندگی بخش

باید از مسلکشان اطاعت می کردیم که زنده باشیم و زندگی بخش

افسوس که نفَسی می آید

و حبابی به درون بلعیده می شود.

رو به کشته ها فرمود:    “هل من ناصر ینصرنی؟!”

یعنی ای مردم تاریخ و آیندگان

کسی که می خواهد ما را یاری کند آینده اش مرگی چنین است.

لحظه ای سختی و بعد عزت

چنانچه خواستید باشید بسم الله.

صدا هنوز در تاریخ طنین انداز است.

آیا شنوایی هست؟!

باید که انصاف بیاموزی و وظیفه بدانی

از رنگ ها و منیّت دل کنده

به سمت او رهسپار شوی.

کار زنان عفت و حیاست.

حتی تا مرگ عزیز در خیمه ماندن

مگر آنکه خیمه را به آتش بکشند.

یا میان در و دیوار درود خداوند را بدرود گویند

زنان پیر باید ققنوسی شوند

بال و پر زنان،

بالهاشان سوخته. تا از خاکسترش شهیدی سازند

وهب نام.