اگر با حاجیه خانم ابطحی آشنا نشده بودم، نمی توانستم حتی تصور کنم که چنین شخصی با چنین صفاتی می تواند وجود داشته باشد!!

تا آن زمان و تا این زمان، هم، کسی را ندیده ام که چنان صفاتی داشته باشد!!!

به عقیده من ایشان تا حد امکان، سبک زندگی و سلوکشان را به پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نزدیک کرده بودند. چون با دیدن ایشان فقط به یاد خدا و ائمه می افتادم!!

چیزهایی را که در کتاب ها درباره مؤمن واقعی می خوانیم، من به طور عملی در وجود ایشان دیدم.

برای همین است که اکنون با تمام وجود حس می کنم که فرمایشات خدا و ائمه، قصه نیست و شیوه ای از زندگی است!

کمی می توانم تصور کنم که زندگی ائمه چه جوّی داشته است!!

خدا این توفیق عظیم را به من!!!!! داد تا از نزدیک با یک عارف و عاشق خدا و اهل بیت، نشست و برخاست داشته باشم!!

حاجیه خانم ابطحی می گفتند: مردم بلد نیستند زندگی کنند. زندگی کردن خیلی آسان است اما مردم خیلی آن را سخت می گیرند.

در مورد آشپزی کردن، بارها از ایشان شنیدم که می گفتند: اکثر مردم از صبح می روند در آشپزخانه و تا ظهر به خودشان ور می روند و این را می سوزانند و آن را خراب می کنند و….

اما خودشان ظرف نیم ساعت چند تا غذا می پختند، چقدر راحت و آسان، بدون سر و صدا و قیل و قال!!  

هر وقت از ایشان سخن می گویم، به شدت احساس دلتنگی برایشان می کنم!!

چون برای من مادر و دوست خوبی بودند و یادم می افتد که چه کسی را از دست داده ام!!

راز ایشان در انس با قرآن بود. مگر غیر از این می شود؟! ایشان حافظ قرآن بودند و مدام قرآن را زمزمه می کردند.