با نام خدا

آنها كه براي رضاي خدا قيام كرده اند، هيچ كسي نتوانست آنها را سركوب كند. ليكن آنان كه براي اهداف طبيعي و تصرف آب و خاك قيام كرده اند، احياناً زود سركوب يا از قيام خود منصرف شده اند؛ زيرا انگيزه ی الهي در قيام آنها وجود نداشت. يك انسان مبارز كه ديدگاه مادّي دارد، هرچه سالمندتر ميشود، انگيزه اش براي مبارزه كمتر ميشود؛ زيرا او براي مقام، پُست، اِعمال غرايز و مانند آن مي جنگد.  وقتي دوران سالمندي او فرارسيد، همه ی اينها را از دست مي دهد؛ لذا او داعي ندارد كه بجنگد. ولي انسان الهي براي ذخيره ی آخرت خود مبارزه مي كند؛ لذا هرچه سنّ او بالاتر مي آيد، انگيزه ی نبرد و مبارزه در او بيشتر مي شود. اين دو، با يكديگر بسيار فرق دارند. امام راحل (قدّس سرّه) كه هنگام ارتحال در آستانه ی 90سالگي بود، تا آخرين لحظه همان حرفي را داشت كه در اوايل فرمود. در حالي كه رهبران ديگر در اين سنّ بازنشست هستند. فرق اساسي بين اين دو آن است كه آنها براي آب وخاك مي جنگند، در حالي كه او براي «فرشته شدن» نبرد مي كند؛ آنها براي نان و رفاه مبارزه مي كنند، و حال آنكه او براي تحصيل عقل و كسب بهشت مي جنگد. لذا هرچه سنّ او بيشتر مي شود، خوي رزم جويي و جهاد در او تقويت مي شود. فرق جهاد اسلامی با جهاد غير اسلامی در همين است.
برگرفته از کتاب بنیان مرصوص امام خمینی (ره) حضرت آیت الله العظمی جوادی آملی