کلمه “صدق” و مشتقاتش 100 بار در قرآن کریم به کار رفته اند.

“صدق” در لغت به معنی استحکام است. یعنی چیزی که محکم گفته می شود در برابر دروغ که شل و ول گقته می شود و نمی شود از آن دفاع کرد!!

برادران یوسف بار اول که به پدرشان دروغ گفتند عبارتشان این بود:

” ….فاکله الذئب و ما انت بمؤمن لنا و لو کنّا صادقین”

گرگ یوسف را خورد، تو که ما را قبول نداری حتی اگر راست بگوییم.

اما بار دوم که بنیامین گرو گرفته شد، گفتند:

” انّ ابنک سرق……واسئل القریة التی کنّا فیها والعیر التی…..وانّا لصادقون”

اینجا شاهد می آورند و با جمله ی اسمیه، سه بار تأکید می آورند(اینجا محکم حرف می زنند به خلاف بار اول که دروغ می گفتند).

حرف راست محکم است ولی دروغ، شل و ول است و زود لو می رود.

صادق یعنی صادق الوعد(کسی که به وعده وفا می کند) و راست کردار هم هست(عملش، سخنانش را تأیید می کند).

این لقب را پیامبر به این سبب به ایشان دادند تا با جعفر کذّاب که برادر امام حسن عسگری است و نامش جعفر است، اشتباه نشود.

در ضمن، زمان امام ششم، زمان پیدایش تفکرات مختلف بود.

ابوحنیفه و اَنَس، در این زمان بودند و دیدگاه های مختلف وجود داشت.

پس یک معنای دیگر صدق هم این است که شاگر امام صادق بشو چون بقیه کاذبند!!!!

منبع: سخنرانی استاد حجت اله رحمانی، جامعة القرآن اصفهان