او می گفت:

اگر بسته نفسی، بنده نفسی و در محل تهمتی.

انسان باید حر باشد و بنده نفسش نباشد.

بعضی ها ممکن است فکر کنند که به کنه اعتقادات حقه و صلاح و مصلحت رسیده اند،

در نتیجه به خودشان اجازه نمی دهند حرفی را بشنوند تا مبادا  از پاکی اعتقاداتش دور شوند.

این ها در ورع اخلاقیاتشان غرق شده اند و فقط با  عده بخصوصی رفت و آمد می کنند.

این ها بنده ورعشان هستند نه این که ورع را برای رسیدن به خدا استفاده کنند.

می ترسند اگر جای دیگری بروند، اعتقاداتشان خدشه دار شود.

حرفی را می شنوند که دوست دارند بشنوند.

اما اگر خدا را قادر، هادی، حافظ و …. بدانند،

دریایی از آب می شوند که هر که با ایشان تماس یابد،

به اعتبار این آب بیکران، پاک می شود.

اهل توحید از بنده ورع بودن که خارج شوند،

با همه قشری رفت و آمد می کنند (نه این که مویِد آنها باشند).

از خود برون شو: فبشر عبادی الذین یستمعون القول فیتبعون الاحسنه

انس با حضرت زهرا سلام الله علیها،

راه نجات است.

آن ها که در دنیا با نور عظمت خدا انس گرفته اند

و با ذرات وجودشان، آرام آرام عظمت زهرا سلام الله علیها را تصدیق کرده اند

هنگام ظهور، مَحرَم هستند و تحمل جلال خدا را دارند.

اگر می‌خواهید در زیارت امام حسین علیه السلام کار را تمام کنید،

با تمام عالَم وجود بروید زیارت ایشان.

با خدا و ما سوی الله، همه به زیارت بروید.

” عَلیکَ مِنّی سَلامُ اللهِ”

یعنی منی نیست که مقصر باشد

بلکه سلام خدا را می‌رسانم

به جَوامِعِ السَّلامِ.

خودی نیست که از گریه‌تان کیف کنید!!

خود عالَم وجود دارد زیارت می‌کند.