ساده لوحانی هستند که با شتاب مخصوصی، برای آرام کردن اضطرابات روانی خویش و یا برای منطقی نشان دادن موقعیت انتخاب شده خود به دیگران، برای  مسئله حیاتیِ رسالت انسانی، پاسخ هایی آماده نموده اند و خود را دلخوش و دیگران را توصیه به پذیرش می نمایند.

از آن جمله وقتی که با سؤال “آیا برای انسانیت رسالتی وجود دارد؟” روبرو می شوند، می گویند: این یک سؤال رؤیایی یا تجریدی است که برای نادیده گرفتن حرکات جبری حیات انسان ها که با خشونت مخصوص به خود، مغزها را شکنجه می دهد، کار تخدیری را به عهده می گیرد، لحظاتی چند با این شراب فکری و آرمانی انسانی، مست و بیخود گشته سپس موقعیت خود را در زنجیر جبرهای درونی و برونی در می یابند و راه خود را پیش می گیرند.

این ساده لوحان متوجه نیستند که رؤیا تلقی کردنِ این سؤال و بی خیالی درباره آن که نجات دهنده انسانیت است، خود یک عامل تخدیری است که به مرگ انسانیت منتهی می گردد.

شرح نهج البلاغ/علامه جعفری