تبلیغ در فضای مجازی نیازمند آگاهی و شناخت کافی از این فضا است. ضمن اینکه این فضا، پیش‌فرض‌هایی نیز دارد که اگر مد نظر گیرند، تأثیرگذاری گوینده را دو چندان می‌کند. برای مثال:

سخنرانی صرف، جواب نمی‌دهد: هنوز وبلاگ‌های طلبگی بسیاری وجود دارند که کارشان انتشار یک سری صحبت‌های از پیش آماده‌شده درباره برخی مسائل دینی است. این شیوه انتشار یک‌طرفه، تفاوت چندانی با سخنرانی بالای منبر ندارد و چه بسا کمتر از منبر نیز شنیده شود. یک طلبه در اینترنت باید گوش کردن را به خوبی صحبت کردن بلد باشد. مخاطبان یک روحانی در فضای مجازی معمولا هر کدام برای خودشان تریبون‌هایی مانند وبلاگ‌ها یا شبکه‌های اجتماعی دارند و عادت کرده‌اند به اینکه با دیگران «گفت‌وگو» کنند؛ نه اینکه فقط پای صحبت آن‌ها بنشینند. روحانی باید یاد بگیرد دو جمله بشنود، یک جمله بگوید.

زبان آخوندی: متأسفانه ما روحانی‌ها مثل بقیه مردم صحبت نمی‌کنیم. چرایش دقیقا معلوم نیست ولی این شیوه صحبت کردن، نه در دنیای واقعی کار خوبی است، نه در اینترنت؛ طلبه جوانی که خوانندگان وبلاگش را با عبارت «عزیزان من» خطاب می‌کند، بدون اینکه متوجه باشد، نوعی حس استعلای کاذب را منتقل می‌کند و مخاطب آن وبلاگ را از خود منزجر می‌کند. مثل دیگران باشیم، مثل دیگران صحبت کنیم. متوجه این واقعیت بسیار ساده باشیم که ما روحانی‌ها تفاوتی با دیگران نداریم.

تبلیغ غیر زبانی: با وجود اینکه صحبت کردن درباره آموزه‌های دینی، بخشی از تبلیغ حقیقی و مجازی است، ولی تأثیرگذار ی شخصیت و رفتار یک روحانی در فضای مجازی، بیشتر از صحبت‌های اوست. روحانی فعال در اینترنت، اگر خودش منصف باشد، باادب باشد، راستگو باشد، به دیگران احترام بگذارد، حرمت دیگران را نشکند، امین باشد، دانا باشد، متواضع باشد و… به اندازه کافی تبلیغ کرده است. نیازی نیست بر سربرگ وبلاگش متکبرانه خود را «اهل الذکر» معرفی کند و چنین بنویسد که «فاسألوا أهل الذکر إن کنتم لا تعلمون»!

نکات مهمی از این دست بسیارند ولی این مسئله را به خاطر داشته باشد که تأثیرگذارترین طلبه‌های فضای مجازی، برای تبلیغ به این فضا نیامده‌اند؛ خودشان‌اند. و راز تأثیرگذاری‌شان همین است.

منبع: مولوی رحیمی شهرستان خواف (خاف) خراسان رضوی ، http://www.mirahimi.com