امام حسین علیه السلام آموخت که
غلبه های ظاهری، نه تنها عزت نیست بلکه نوعی ذلت است.
انسان وقتی بر دیگران سلطه واقعی پیدا می کند،
که قلوبشان را تحت تصرف در آورد.
حسین علیه السلام قلب ها را به گونه ای تسخیر کرده است
که تا آخر تاریخ بشریت منقطع نمی شود.
منبع: سلوک عاشورایی(خلاصه مباحث)، مجتبی تهرانی، ص 197.
ربّ
پیدایی است که هرگز پوشیده نشود
و عبد پنهانی است که هرگز پیدا نشود.
عبد از خود چیزی ندارد که پیدا شود.
الفقر فخری
یا ایها الناس انتم الفقراء الی الله و الله هو الغنی الحمید
اگر در هر امری خدا را فاعل دیدی
و به غیر نسبت ندادی،
در این صورت
لباس ظلم به ایمان خود نپوشانده ای!!
تمام ملکوت، نسیمی از عشق خدا به محمد و آل محمد است.
گیر نکنید در دو عالَم!
ذات خدا، محبت محضه. مگر می تواند از محبت خارج شود؟!
ظاهر نمی شود از آن الا فضل.
خدا کند نسیمی از آن به ما بخورد.
جانا نفسی آخِر فارغ ز دو عالَم شو
وارسته ز کفر و دین آسوده ز مهر و کین
امام سرّ واحد و اَحَد است.
هیچکس را با امامان مقایسه نکنید.
اگر گفتند حضرت زهرا هم مثل ما همینطور بودند،
هی می آیند پایین و پایین تا می رسد به جایی که
یک بازرگان ساده و امین می شود!!
گیر غم و شادی و ثواب و….. نباشید
توحید را به توحید بشناسید
و درعشق آن ها غرق شوید.
